Kur familja jonë erdhi fillimisht në Shtetet e Bashkuara, gruaja ime, Karen, jepte mësim në një kopsht fëmijësh parashkollorë për të Krishterë. Një ditë fëmijët ishin ulur në tapet duke biseduar për zgjedhjet presidenciale. Karen u tha atyre se ajo nuk do votonte, dhe pastaj i pyeti ata se cila mendonin se mund të ishte arsyeja e saj për këtë.
“A është sepse je shumë e vjetër?”
“Ndoshta ngaqë po na jep mësim ne?”
“Ndoshta sepse ke ndonjë takim më vonë?”
Përfundimisht, një fëmijë i zgjuar pyeti, “A mos është ngaqë je nga Anglia, Znj. Smith?”
“Po,” tha Karen, “dhe a e dini se çfarë më quajnë këtu? Një banor i huaj.”
Dy javë më vonë, kur fëmijët ishin ulur në tapet për lutjen e mëngjesit, një vajzë e vogël filloi të lutej për gruan time. “Zot i dashur, të lutem ndihmoji njerëzit që të mos e quajnë Znj. Smith një banuese të huaj, sepse nuk është gjë e këndshme.”
Të Huaj me Pasaportë Qiellore
Bibla e përdor fjalën “të huaj” ose “shtegtarë” kur përshkruan popullin e Perëndisë (1 Pjetri 2:11). Ti nuk i përket kësaj bote në mënyrë të përhershme. Ti i përket një qyteti tjetër, “mjeshtër dhe ndërtues i të cilit është Perëndia” (Hebrenjve 11:10), dhe ti nuk mund ta kuptosh dot jetën tënde në këtë botë derisa të kesh kuptuar se kjo nuk është ajo për të cilën Perëndia të ka krijuar.
Nëse je i Krishterë, ti je si një njeri me dy pashaporta. Njëra prej tyre do skadojë, sepse kur Krishti të rikthehet, identitetet kombëtare do jenë histori, ndërsa gjithë njerëzit e Perëndisë bashkohen në qiell. Por pashaporta jote si qytetar i qiellit nuk do skadojë kurrë. Do të mbetet përjetë. Arti i jetës së Krishterë është të jetosh në këtë botë pa u konsumuar prej saj. Ne duhet ta përdorim këtë pak kohë që na është dhënë në jetën tonë këtu për tu përgatitur për jetën e përjetshme që do të vijë.
Adoleshent i Rrëmbyer!
Imagjino Danielin të ulur në bankat e shkollës së tij në Jeruzalem. Dikush troket në derë. Më pas dera hapet, tre ushtarë nga ushtria Babilonase hyjnë brenda, dhe e çojnë Danielin 700 milje larg, në Babiloni. Prindërit e tij janë të alarmuar, dhe ata nuk mund të bëjnë asgjë për ta ndaluar këtë.
Por kur Danieli mbërrin në Babiloni, ai sheh se në vend që ta burgosnin dhe të abuzonin me të, atë e trajtuan si princ dhe e regjistruan në shkollën më të mirë të vendit. Ai ishte përzgjedhur për të marrë pjesë në një program intensiv të përshpejtuar arsimor, që do ta shpinte në shërbim të mbretit. Nëse ai i luan letrat e tij siç duhet, ai do të fitojë një nga pozicionet e punës më të lakmuara në Babiloni.
Presioni për t’u Përshtatur
Duke qenë i rritur nën influencën e njerëzve të perëndishëm, Danieli tani ishte në një mjedis ku ai ishte komplet i panjohur. Ata që udhëtojnë dinë gjithçka rreth këtij presioni. Kur hipën në një avion apo hyn në një hotel, askush nuk të njeh. Ti mund të jesh cilido që ti do të jesh, dhe kjo ka presionin e saj. Danieli u vu nën kujdesin e një mësuesi kujdestar të quajtur Ashpenaz, i cili u caktua t’i mësonte atij letërsinë dhe gjuhën e Babilonasve (Danieli 1: 4). Po të ishte në Jeruzalem, Danieli do të studionte Hebraishten dhe Biblën. Por Bibla nuk ishte pjesë e programit arsimor në Babiloni.
Në vend të kësaj, Danieli ishte i ekspozuar ndaj një larmie të gjerë lëndësh, shumica e të cilave duhet të kenë qënë në konflikt të drejtpërdrejtë me atë që ai kishte mësuar nga Bibla në fëmijëri. Duke e mbushur mendjen e Danielit me mësimin Babilonas, Ashpenazi po përpiqej që ta gërryente besimin e veçantë të Danielit në Perëndinë, kështu që në fund të tre viteve në kolegj, ai do të dilte me një botëkuptim krejtësisht Babilonas. Ai sigurisht që do të ishte Hebre, por do të mendonte dhe do të vepronte si Babilonas.
Përveç sfidës së studimeve, Danieli do të përballej me presion edhe nga mësuesi që e ndiqte atë, si dhe nga studentë të tjerë: “Si mund të besosh seriozisht se Perëndia yt është i vetmi Perëndi? Si mund të besosh se ti je i vetmi që di të vërtetën?” Të rinj të Krishterë përballen me të njëjtin presion në universitetet jo të krishtera sot.
Prindërit shpesh shqetësohen në lidhje me atë që fëmijët studiojnë në shkollat e sotme. Studentët shpesh herë studiojnë lëndë që e kundërshtojnë të vërtetën në mënyrë të drejtpërdrejtë. Por kjo nuk është diçka e re. Është e njëjta situatë me të cilën Danieli u përball, dhe Perëndia na ka dhënë një shembull se çfarë qëndrimi të mbajmë ndaj këtij presioni. Në vend që ta mundonte, edukimi jo i krishterë në fakt e ndihmoi Danielin të zhvillonte karakterin e tij. Falë mirësisë së Perëndisë, kjo u bë mjeti me anë të të cilit besimi i tij u forcua dhe u rrit në pjekuri.
Duke Ndjerë Shijen e Jetës Luksoze
Përgjatë historisë së tyre, populli i Perëndisë, jetoi nën dy lloje krejt të ndryshme shtypjesh. Plani i Faraonit ishte të persekutonte popullin e Perëndisë. Ai ishte i pamëshirshëm, dhe i nënshtroi ata me punë të rënda. Satani përdor të njëjtat taktika sot, në shumë vënde ku të Krishterët persekutohen për besimin e tyre. Por Nebukadnetsari ishte më mendjemprehtë në planin e tij. Strategjia e tij ishte t’i bënte për vete njerëzit e Perëndisë, dhe t’i shtynte drejt kulturës Babilonase duke hapur dyert e mundësive për ta, dhe duke i vendosur në rrugën e shpejtë drejt suksesit.
Armiku i shpirtit tonë akoma përdor taktikat e Nebukadnetsarit, dhe ato kanë treguar të jenë shumë të efektshme. Strategjia është e thjeshtë: Si fillim, bëj të dehet populli i Perëndisë me magjepsjen dhe shkëlqimin e dukshëm të kësaj bote. Së dyti, gërryeji praktikat dhe vlerat e tyre të veçanta, derisa ata të jenë futur aq thellë në kulturën e botës, saqë thirrja e tyre e veçantë për të jetuar për lavdinë e Perëndisë të jetë mposhtur.
Danielit i’u ofrua një “racion i përditshëm ushqimesh të shijshme nga ato të mbretit…” por ai “vendosi në zemër të tij të mos e ndotë veten me ushqimet e shijshme të mbretit” (1:5, 8). Disa sygjerojnë se kjo kishte të bënte me ligjet e Judenjve rreth ushqimit, por unë besoj se Danieli e kuptoi që Nebukadnetsari po përpiqej ta joshte atë me mundësitë e reja për një jetë të mirë në Babiloni. Dhe ai ishte i vendosur që kjo nuk do të ndodhte kurrë. Ai do të jetonte, shërbente, dhe përparonte në Babiloni, por nuk do ta lejonte kurrë Babiloninë të zaptonte zemrën e tij.
Danielit i duhej një mënyrë për ta mbajtur këtë të ngulitur në mendjen e tij. Kështu që ai zgjodhi të zhvillonte një disiplinë për veten. Ai e refuzoi ofertën për të shkuar çdo ditë në restorantin më të mirë në qytet, dhe në vend të kësaj, hëngri një tufë perimesh. Ai nuk e bëri këtë për shkak të ndonjë ligji të jashtëm, por nga një dëshirë e brëndshme. Ishte një disiplinë që zgjodhi ta bënte vullnetarisht, që e ndihmonte atë të kujtonte thirrjen e tij të veçantë.
A je realist sot në lidhje me presionet që bota vendos mbi ty? Çdo ditë përballesh me një mënyrë jetese që është egoiste dhe nuk ka vend për Perëndinë. Ajo që të duhet është një strategji për t’i rezistuar presionit.
Kultivimi i Aftësisë për të Thënë Jo
Ashtu si Danieli, edhe ne kemi nevojë të kultivojmë aftësinë për ti thënë “jo” paudhësisë (Titit 2:11-12), dhe kjo fillon me gjëra të vogla.
Disa të Krishterë sillen sikur ekziston vetëm një pyetje që kërkon përgjigje për vendimet praktike të jetës. Ne pyesim, “A është e drejtë apo e gabuar?” dhe nëse nuk është e paligjshme apo e pamoralshme, atëherë ne përqafojmë lirinë tonë për të shijuar apo përjetuar gjithçka duam. Por ka edhe një pyetje tjetër që ne duhet të bëjmë në lidhje me gjithçka që hyn në hapësirën e lirisë që kemi: “A është zgjuarsi ta bëj këtë?”
Çfarë argëtimi duhet të zgjedhësh? Në çfarë festash duhet të shkosh? Çfarë shoqërie duhet të kesh? Për çfarë duhet t’i shpenzosh paratë e tua?
Shembulli i Danielit na kujton se, ndërsa i marrim këto vendime, duhet të kemi parasysh potencialin afatgjatë që me kalimin e kohës do zhytemi në vlerat dhe mënyrën e jetesës të kësaj bote. Danieli nuk mund të ndryshonte atë çfarë ata i mësonin në shkollë, por ai mund të krijonte një hapësirë në jetën e tij që i kujtonte çdo ditë se ai ishte një shërbëtor i Perëndisë.
Besnik dhe i Suksesshëm
Perëndia i dha Danielit dhe miqve të tij sukses të madh në studimet e tyre. Ai “u dha njohuri dhe mend në gjithë letërsinë dhe diturinë” (Danieli 1:17). Besnikëria dhe suksesi nuk është e thënë të jenë alternativa të njëra-tjetrës: ato janë partnerë të natyrshëm. Danieli e tregoi veten besnik në gjëra të vogla, dhe Perëndia i besoi atij gjëra më të mëdha. Ai u vendos në një pozitë të lartë brenda qeverisë më të fuqishme të kohës së tij.
Kurrë mos mendo se besnikëria ndaj Krishtit do të thotë se duhet të kënaqesh me pak. Danieli tregoi se atij mund t’i besohej. Ai ishte besnik ndaj Perëndisë, dhe Perëndia hapi derën e mundësive për të. Ai u bë komandanti i dytë i mbretit të Babilonisë, dhe i’u dha autoritet përtej asaj që ai kishte ëndërruar ndonjëherë. Ai triumfoi mbi të dyja, dhe ishte në gjendje tu thoshte dishepujve të Tij, “Merrni zemër, unë e kam mundur botën” (Gjoni 16:33).
Një Shteg i Hapur
Danieli jetoi një jetë të perëndishme dhe të suksesshme në një kulturë të pasur dhe të paperëndishme duke ushtruar përmbajtje në mënyrë të vullnetshme. Perëndia nuk na thërret të jetojmë me masa të rrepta, por kënaqësia e padisiplinuar gërryen perëndishmërinë.
Joshjet e pasurisë, fuqisë, dhe kënaqësisë janë të forta, dhe ato mund ta rrëmbejnë lehtë zemrën tënde. Ajo që të duhet, është një dashuri për Perëndinë, që është më e fortë. Ndërsa dashuria për Krishtin mbush zemrën tënde, ajo do t’i dëbojë gjithnjë e më shumë dashuritë më të vogla, që në rast të kundërt do të të mbanin rob.
