Fryma

Kryetari raportoi, se lista e kishës tani kishte njëqind e njëzet anëtarë. Ata nuk kishin qenë në gjendje, të kishin një ndërtesë të tyre dhe kështu ata ende takoheshin në një dhomë të katit të dytë, që e merrnin me qira në qytet. 

Kishte një shpirt të mirë në mbledhjen e lutjes dhe shumë diskutime rreth asaj se si ata duhet të plotësonin një pozicion udhëheqës, që ishte bërë i lirë. Por përveç kësaj, nuk ndodhte shumë. Detyra për të arritur komunitetin përreth dukej se ishte larg tyre. Kishte shumë pak para, shumë pak njerëz dhe jashtë vendit të tyre të takimit, një kulturë që ishte shumë mendje ngushtë për mesazhin e tyre. Kështu ishte kisha në fillim të librit të Veprave. 

Por Krishti kishte folur për një ngjarje, që do të ndryshonte çdo gjë. Mbas jo shumë ditësh, ata do të ishin “të pagëzuar në Frymën e Shenjtë” (shih Veprat e Apostujve 1:5). Pastaj, ai tha “Por do të merrni fuqi kur Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ju dhe do të bëheni dëshmitarë në Jerusalem dhe në gjithë Judenë dhe Samarinë dhe deri në skajin e dheut ” (Veprat 1:8).

Ata nuk do duhej të prisnin gjatë. Vetëm dhjetë ditë pasi Jezusi u ngjit në qiell dhe pesëdhjetë ditë mbas ringjalljes, ishte një festë e quajtur Rrëshajat. 

Ishte një festë e madhe dhe Jeruzalemi mbushej me vizitorë që vinin nga shumë vende të botës. Në ditën e Rrëshajëve, Fryma e Shenjtë zbriti mbi besimtarët e parë të Krishterë. Pas kësaj ngjarje, kisha ishte krejtësisht ndryshe. 

Një Zhurmë Si Era 

Kur erdhi dita e Rrëshajëve, ata ishin të gjithë bashkë, në një mendje të vetme, në të njëjtin vend. Dhe befas nga qielli u bë një ushtimë, si ajo e një ere që fryn furishëm, dhe e mbushi gjithë shtëpinë ku ata po rrinin. (Veprat e Apostujve 2:1-2)

Në antikitet, shumë gjuhë përdorin të njëjtën fjalë për “erë”, “frymë” ose “Shpirt”. Zhurma e erës është e ngjashme me tingullin e frymëmarrjes, vetëm se është shumë më e fortë dhe zgjat më shumë. 

Para se Jezusi të ngjitej në qiell, Ai u dha frymë dishepujve dhe tha: “Merrni Frymën e Shenjtë” (Gjoni 20:22). Jezusi po shpjegonte se çfarë do të ndodhte në ditën e Rrëshajëve. 

Kështu që, kur dishepujt dëgjuan një zhurmë si ushëtima e erës së furishme vetëm disa ditë më vonë, ata menjëherë e lidhën këtë, me tingullin e frymës së Jezusit mbi ta dhe kuptuan se kjo ishte përmbushja e asaj që Jezusi kishte premtuar. 

Në fillim të historisë së Biblës, Zoti i fryu frymë jete Adamit. Një trup i pajetë qëndronte i shtrirë në tokë, derisa Zoti i dha puthjen e jetës. Pastaj Adami u bë një qënie e gjallë. Kisha është trupi i Krishtit. Ishte si një trup pa jetë, derisa Jezusi fryu jetën e Frymës së Tij në të. Zoti fryu frymë jete tek këta njerëz dhe ata nuk ishin më kurrë të njëjtë. 

Topa të Mëdhenj Zjarri

Dhe atyre iu dukën gjuhë, si prej zjarri, të cilat ndaheshin dhe zinin vend mbi secilin prej tyre. (Veprat e Apostujve 2:3)

Mundohu të imagjinosh veten, në mes të këtyre njëqind e njëzet vetave kur kjo ndodhi! Ajo çfarë ata panë, duhet të ketë qenë absolutisht e llahtarshme. 

Një top zjarri i ndarë në disa flakë të ndara individuale, ose “gjuhë zjarri”, që qëndruan mbi çdo person në dhomë. Gjëja e mahnitshme është, se asnjëri prej tyre nuk u dogj. 

Në Dhjatën e Vjetër, Zoti iu shfaq Moisiut në flakët e zjarrit që qëndronte mbi një shkurre që nuk u dogj. Tani, në ditën e Rrëshajëve, Zoti dha të njëjtën shenjë të pranisë së Tij të menjëhershme me dishepujt e parë. Duhet të ketë qenë mbresëlënëse. 

Kur Zoti iu shfaq Moisiut në zjarr, Ai i dha detyrën që të nxirrte Hebrenjtë jashtë nga skllavëria e tyre në Egjipt. Tani Zoti po vinte në formë zjarri, për t’i dhënë një detyrë të re kishës së Tij. 

Mundohu të imagjinosh veten në atë dhomë, kur zjarri i Zotit zbriti poshtë. Mbi cilin do kishe menduar që do të qëndronte? Mbi Pjetrin, Jakobin apo Gjonin, apo ndoshta tek të tre? Apo ndoshta tek të njëmbëdhjetë dishepujt. 

Por ndërsa zjarri zbret poshtë, ai ndahet në shumë flakë, dhe flakët po qëndrojnë mbi shumë njerëz në dhomë. Ti shikon lart me frikë ndërsa kupton se një nga flakët po vjen edhe drejt teje. Shikon rreth e rrotull tek të tjerët në dhomë. Dhe çdo flakë qëndron mbi secilin prej tyre. 

Në Dhjatën e Vjetër, Zoti u dha praninë dhe fuqinë e Tij disa prej njerëzve të Tij. Tani, Ai po u jepte Frymën e Tij të Shenjtë të gjithëve. Zoti ishte duke i dhënë detyrën çdo besimtari, për të çuar përpara qëllimin e Tij në botë. 

“Kështu të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ashtu si Fryma e Shenjtë ua jepte atyre të shpreheshin.” (Veprat 2:4).

Papritmas dhe vetvetiu, të gjithë të njëqind e njëzet besimtarët, zbuluan se ishin në gjendje të flisnin në një gjuhë të huaj që nuk e kishin mësuar kurrë. 

Kjo ishte e kundërta e asaj që kishte ndodhur shumë kohë më parë, në kullën e Babelit. Në fillim të historisë së Biblës, ndërsa rebelimi i njeriut kundër Zotit kishte marrë të tatëpjetën, njerëzit ndërtuan një qytet me një kullë që do të shpallte madhështinë e tyre dhe të siguronte sigurinë e tyre. 

Zoti zbriti dhe e theu vrullin e mbretërisë pa zot të njeriut, duke futur ngatërresën e gjuhëve të shumta, për herë të parë në racën njerëzore. 

Duhet të ketë qenë shumë e çuditshme. Një ditë, një mik që e njeh prej vitesh të përshëndet, por çdo gjë që ai flet të duken si dërdëllitje të kota. 

Të tjerë gjithashtu po nxjerrin tinguj të pakuptueshëm. Nuk është e vështirë të imagjinohet se çfarë ka ndodhur. Njerëzit që flisnin të njëjtën gjuhë, u bashkuan me njëri tjetrin dhe më pas grupet e ndryshme të gjuhëve u ndanë nga njëri-tjetri, duke u përhapur në të gjithë botën. 

Në Babel, gjuhët ishin një shenjë e gjykimit të Zotit për rebelimin e njeriut. Gjuhët sollën ngatërresë. Njerëzit nuk mund të komunikonin më, dhe kështu që ata u përçanë. Dita e Rrëshajëve ishte komplet e kundërta. Njerëz nga çdo komb nën qiell, ishin mbledhur në Jeruzalem (Veprat 2:5). 

Kur Fryma e Zotit erdhi, apostujt e gjetën veten duke folur në mënyrë spontane, në një gjuhë të huaj që nuk e kishin mësuar kurrë më parë. Kështu që njerëzit nga e gjithë bota, të mund të dëgjonin dhe kuptonin lajmin e mirë të Jezus Krishtit në gjuhën e tyre. 

Në Babel, gjuhët ishin një gjykim nga Zoti që i çoi njerëzit në pështjellim dhe në shpërndarjen e tyre. Ndërsa në Rrëshajat, gjuhët ishin një bekim nga Zoti që i drejtoi njerëzit në kuptimin e plotë dhe të mblidheshin së bashku. 

Për Çdo Fis dhe Komb 

Njerëzit në të gjithë Jeruzalemin, e dëgjuan zhurmën e erës dhe nuk kaloi shumë dhe u mblodh një turmë (2:6). Kur turma mbërriti, gjetën njëqind e njëzet besimtarët që shpallnin gjërat e mëdha që Zoti kishte bërë, në gjuhë të ndryshme. Zoti kishte vendosur që njerëzit nga çdo komb dhe grup gjuhësh, do të dëgjonin lajmin e mirë të Jezus Krishtit. Gjuha nuk do të ishte pengesë për ungjillin. 

Zoti i fryu frymën e jetës së Tij kishës. Prania e tij erdhi dhe qëndroi mbi ta, ndërsa ai i dha detyrën që ata të përparonin në qëllimin e Tij në botë. Ditën e Rrëshajave, lindi një kishë e orientuar drejt misionit. 

Në atë ditë, njerëz nga shumë kultura zbuluan besimin në Krishtin, dhe më pas u kthyen në shtëpitë e tyre, për të përhapur ungjillin mes njerëzve të tyre, në mënyrë që njerëzit e të gjitha gjuhëve dhe kulturave, të zbulonin bekimin e ungjillit. 

Era, Zjarri dhe Gjuhët Sot 

Ndërsa kemi studiuar Biblën, kemi parë disa raste, kur prania e Zotit u bë e njohur në një mënyrë të dukshme. Ne i quajmë këto raste teofani dhe ato kanë gjithmonë një rëndësi të madhe. Në një rast teofanie, Zoti bën për disa njerëz në mënyrë të dukshme, atë që bën për të gjithë njerëzit e tij në mënyrë të padukshme. 

Sipas mendimit tim, kështu duhet t’i kuptojmë ngjarjet e jashtëzakonshme të ditës së Rrëshajëve. Perëndia po na mëson përmes erës, zjarrit dhe gjuhëve, atë që ai gjithmonë dëshiron të bëjë në mes të njerëzve të Tij. 

Zoti dëshiron t’i japë frymë të re jete njerëzve të Tij. Ai nuk dëshiron që kisha e Tij të jetë një organizatë që shikon vetëm interesat e veta, që funksionon thjesht në një nivel njerëzor, por të jetë një trup i gjallë i mbushur me jetën e Zotit. 

Zoti dëshiron të vajosë jo vetëm disa udhëheqës, por secilin nga njerëzit e Tij për shërbesë. Prania dhe fuqia e Zotit të Plotfuqishëm, qëndron mbi çdo besimtar në Zotin Jezus Krisht. Dhe qëllimi i madh i Zotit është që bekimi i Tij, të rrjedhë përmes popullit të Tij në të gjitha kombet e tokës. 

Çdo i krishterë dhe çdo kishë, ka një pjesë për të luajtur në këtë qëllim. Për disa njerëz, kjo do të thotë, të shkojnë në një kulturë tjetër dhe të mësojnë një gjuhë tjetër, në mënyrë që lajmi i mirë i Jezusit të njihet. Për të tjerë, thirrja e Zotit do të jetë të gjejnë zërin, në gjuhën që Zoti tashmë i ka dhënë. 

Zoti vendos në mënyrë të mrekullueshme grupe njerëzish, rreth çdo besimtari, që të mund të komunikojmë lajmin e mirë të Jezusit në gjuhën e tyre. Ndoshta ti mund të flasësh, në gjuhën e adoleshentëve të shkollës së mesme, ose të fëmijëve më të vegjël. 

Zoti ka krijuar lidhjet në jetën tënde, në një mënyrë që ti të mund të komunikosh, me një grup të caktuar njerëzish. Gjeji se kush janë ata, shoqërohu me ta dhe tregoju atyre për Jezusin. 

Një Moment Lutje

O At Qiellor,

Faleminderit që e ke dhënë dhuratën e Frymës Tënde të Shenjtë, të gjithë fëmijëve të tu. Fryje frymën e jetës tënde në mua dhe më mbush me Frymën e Shenjtë. 

Më përgatit për gjithçka ti më ke thirrur të bëj. Hapi sytë e mi, të shikoj njerëzit që ke vendosur rreth meje dhe më jep guximin dhe kurajon, të flas për ty në një mënyrë që ata të kuptojnë. Më përdor për të përparuar qëllimin Tënd dhe për të sjellë bekimin tënd tek të tjerët. 

Lutem për kishën tënde. Le ta dallojmë jetën e Frymës tënde midis nesh dhe të luajmë rolin tonë së bashku, në sjelljen e lajmit të mirë të Jezusit në botë.

Në emrin e Jezusit unë lutem, Amen.